Basketball

Timothy „Tim” Theodore Duncan (ur. 25 kwietnia 1976 w Christiansted[1]) – były amerykański koszykarz, pochodzący z Wysp Dziewiczych. Przez całą zawodową karierę (19 sezonów) związany z zespołem San Antonio Spurs, grającym w lidze NBA. Pięciokrotny mistrz NBA, trzykrotny zdobywca nagrody dla najbardziej wartościowego zawodnika finałów NBA. Wygrał także nagrodę dla: debiutanta roku, dwukrotnie najbardziej wartościowego zawodnika sezonu. Był 14-krotnym uczestnikiem meczu gwiazd NBA, 14-krotnym członkiem pierwszego składu NBA i 10-krotnym członkiem pierwszego defensywnego składu[2].

Duncan na początku był pływakiem, a w koszykówkę zaczął grać w dziewiątej klasie po przejściu huraganu Hugo, który zniszczył basen olimpijski w Saint Croix. Szybko zaczął uczyć się na St. Dunstan's Episcopal High School i miał wspaniałą karierę na uczelni Wake Forest University, wygrywając nagrody: Naismith College Player of the Year, USBWA College Player of the Year i John Woodena na ostatnim roku. Po ukończeniu college wziął udział w NBA Draft 1997, w którym został wybrany z pierwszym numerem. Jego lista osiągnięć i przywództwo w pięciu mistrzowskich sezonach NBA ze Spurs w latach 1999, 2003, 2005, 2007 i 2014 spowodowały, że eksperci koszykówki uważają go za jednego z najlepszych silnych skrzydłowych w historii NBA.

Na parkiecie Duncan znany był ze swojej łagodnej i przemyślanej gry. Posiada dyplom z wyróżnieniem w zakresie psychologii i jest twórcą Tim Duncan Foundation w celu podniesienia jakości życia zdrowotnego i edukacji sportowej młodzieży w różnych częściach Stanów Zjednoczonych[3].

Poza koszykówką interesuje się motoryzacją, RPG Dungeons & Dragons[4], oraz kolekcjonowaniem mieczy i noży[5]. Tim Duncan urodził się na niewielkiej wyspie Saint Croix, należącej do Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych. Ma dwie starsze siostry. Duncan, podobnie jak jego siostry, w dzieciństwie dużo pływał. W wieku 13 lat Tim okazał się jednym z najlepszych pływaków w Stanach na 400 metrów w stylu dowolnym. Jest wciąż rekordzistą wyspy na 50 i 100 metrów. Jego siostra Tricia reprezentowała Wyspy Dziewicze na igrzyskach w 1988[6]. Tim mógł zostać bardzo dobrym pływakiem, lecz w 1988 roku jego matka zachorowała na raka piersi i niedługo potem zmarła. Potem Hugo – niszczycielski huragan, zniszczył jedyny na wyspie basen o przepisowych wymiarach. Duncan stracił wtedy całkowicie motywację do pływania i poświęcił się koszykówce.

San Antonio Spurs – amerykański zespół koszykarski, grający w lidze NBA. Spurs to jeden z najbardziej znanych i utytułowanych klubów NBA w ostatnich latach.  Pierwsze mistrzostwo w historii klub zdobył w 1999, kiedy to, będącego u szczytu kariery Davida Robinsona wsparł nowy nabytek – Tim Duncan. Spurs zdominowali ligę, kończąc sezon regularny z dorobkiem 37-13 (sezon był skrócony z powodu lokautu). W play-offach osiągnęli wynik 15-2, pokonując kolejno Minnesota Timberwolves 3-1, Los Angeles Lakers 4-0, Portland Trail Blazers 4-0 i w finale New York Knicks 4-1.

    Mistrzowski zespół tworzyli: Tim Duncan (MVP finału), David Robinson, Avery Johnson, Sean Elliott, Jaren Jackson, Mario Elie, Malik Rose, Jerome Kersey, Antonio Daniels, Steve Kerr, Will Perdue, Gerard King. W meczach sezonu regularnego występowali także Andrew Gaze i Brandon Williams. Trenerem był Gregg Popovich.

Cztery lata później, w sezonie 2002-2003 Spurs rozpoczęli rozgrywki w nowej hali SBS Center. W trakcie sezonu Podpora „Ostróg”, David Robinson, ogłosił, że będzie to jego ostatni sezon w lidze. Zmotywowani tym faktem Spurs osiągnęli znakomity wynik w sezonie zasadniczym 60-22. Po zaciętych pojedynkach w finałach – kolejno Phoenix Suns, mistrz w latach 2000-2002 Los Angeles Lakers, Dallas Mavericks – spotkali się w finale ligi z, prowadzonymi przez Jasona Kidda, New Jersey Nets. Po zaciętych, acz mało efektownych pojedynkach, Spurs wygrali 4-2.

    Skład drużyny mistrzowskiej: Tim Duncan (MVP finału), David Robinson, Stephen Jackson, Malik Rose, Tony Parker, Manu Ginóbili, Bruce Bowen, Steve Smith, Kevin Willis, Steve Kerr, Speedy Claxton, Danny Ferry. W sezonie regularnym grali także: Anthony Goldwire, Devin Brown, Mengke Bate’er. Trenerem zespołu był Gregg Popovich.

W 2005 zespół grał trzeci raz w finale NBA. Wcześniej w pierwszej rundzie play-off zespół pokonał Seattle SuperSonics w stosunku 4-2. W kolejnej fazie ich przeciwnikiem był zespół Phoenix Suns – rewelacja sezonu 2005. Rywalizacja była bardzo zacięta, jednak zwycięzcami okazali się zawodnicy Spurs, którzy wygrali tę serię 4-1. W finale Spurs pokonali mistrzów poprzedniego sezonu Detroit Pistons 4-3. Kolejny raz MVP finałów został lider drużyny San Antonio – Tim Duncan.

    Mistrzowska drużyna: Tim Duncan (MVP finału), Manu Ginóbili, Tony Parker, Bruce Bowen, Robert Horry, Glenn Robinson, Brent Barry, Radoslav Nesterovič, Nazr Mohammed, Beno Udrih, Devin Brown, Tony Massenburg. W sezonie reguarnym grali również Malik Rose, Mike Wilks, Sean Marks, Dion Glover i Linton Johnson. Trenerem był Gregg Popovich.

Czwarte mistrzostwo NBA zdobyli w 2007. Gładko wygrali rywalizację w finale z Cleveland Cavaliers nie ponosząc porażki. Zwyciężali kolejno: 85:76, 103:92, 75:72 i 83:82. MVP finałów tym razem został francuski rozgrywający, Tony Parker.

    Mistrzostwo wywalczyli: Tim Duncan, Manu Ginóbili, Tony Parker (MVP finału), Bruce Bowen, Robert Horry, Brent Barry, Michael Finley, Fabricio Oberto, Francisco Elson, Jacque Vaughn, Matt Bonner, Beno Udrih. W sezonie regularnym grali również: James White, Eric Williams, Jackie Butler i Melvin Ely. Trenerem był Gregg Popovich.

Spurs zdobyli kolejne mistrzostwo ligi w sezonie 2013/14, pokonując w Finale Miami Heat 4–1[2].

    Zawodnikami mistrzowskiej drużyny byli: Tim Duncan, Manu Ginóbili, Tony Parker, Kawhi Leonard (MVP finału), Danny Green, Tiago Splitter, Boris Diaw, Patty Mills, Aron Baynes, Cory Joseph, Matt Bonner, Austin Daye, Marco Belinelli, Jeff Ayres, Damion James. Trenerem był Gregg Popovich.

W lutym 1967 roku grupa inwestorów z Dallas nabyła od nowo tworzącej się ligi ABA prawa do drużyny, której nadano nazwę Chaparrals[1]. W premierowym meczu (16 października 1967) Dallas Chaparrals pokonali u siebie Anaheim Amigos 129-125, a grający trener Cliff Hagan, były mistrz NBA z St. Louis Hawks, zdobył dla gospodarzy 35 punktów.

Sezon 1967-68 Chaparrals zakończyli z 46 wygranymi i 32 porażkami, zajmując drugie miejsce w Dywizji Zachodniej. W półfinale dywizji pokonali Houston Mavericks w trzech meczach (3-0), by następnie przegrać z New Orleans Buccaneers w pięciu (1-4) i nie awansować do wielkiego finału ABA. Do wyróżniających się graczy Chaparrals należeli Bob Verga, John Beasley, Cincinnatus Powell oraz wspomniany Hagan.

W sezonie 1968-69 Dallas wygrali 41 meczów (37 porażek) i zajęli 4. miejsce w dywizji, ale w play-offach ponownie zostali wyeliminowani przez New Orleans Buccaneers 3-4. Ton drużynie nadawali Powell, J. Beasley (MVP meczu gwiazd ABA) oraz pierwszoroczniacy Ron Boone, Glen Combs i John Smith.

W połowie trzeciego sezonu (1969-70) z funkcji trenera zwolniony został Hagan, którego zbyt krzykliwy sposób komunikowania się zaczął przeszkadzać zawodnikom oraz kierownictwu drużyny. Jego miejsce zajął dyrektor klubu Max Williams. Chaparrals odnieśli 45 zwycięstw (w 84 meczach), kończąc sezon regularny na 2. miejscu w dywizji. W rozgrywkach posezonowych znowu nie odnieśli sukcesu, odpadając z Los Angeles Stars (2-4). Zawodnikami, na których opierała się gra Dallas, byli Combs, Powell, Manny Leaks i J. Beasley. W 1970 roku postanowiono zmienić nazwę na Texas Chaparrals i przenieść niektóre spotkania do mniejszych miast stanu, próbując w ten sposób zdobyć nowych kibiców. Pomysł okazał się jednak zupełną klapą do tego stopnia, że 5 stycznia 1971 na mecz w Fort Worth przeciwko Pittsburgh Condors przyszło około 200 widzów, zmuszając kierownictwo do odwołania pozostałych zaplanowanych meczów i przeniesienia ich do Dallas.

Sezon 1970-71 był znacznie słabszy od poprzednich. Z zespołu do Kentucky Colonels odszedł Powell, a w trakcie sezonu do Utah Stars Boone i Combs (w ich miejsce przybyli Donnie Freeman i Wayne Hightower). Drużyna wygrała tylko 30 meczów (przegrała 54) i musiała rozegrać dodatkowe spotkanie przeciwko Denver Rockets o ostatnie premiowane grą w turnieju posezonowym miejsce. W potyczce dwóch najsłabszych ekip w lidze górą byli Chaparrals i to oni awansowali dalej. Wcześniej, po kilkunastu meczach podał się do dymisji Max Williams, którego zastąpił Bill Blakeley. W play-offach Utah Stars w 5 dni pozbawili Texas złudzeń, wygrywając w 4 potyczkach do zera.

Liderem zespołu okazał się Freeman, wybrany do drugiej piątki sezonu. Zagrał także w Meczu Gwiazd ABA. Po nieudanych eksperymentach klub wrócił do oryginalnej nazwy i gwarantujących frekwencję meczów w Dallas, gdzie 21 września 1971 rozegrano pierwsze pokazowe zawody pomiędzy zespołami konkurujących lig: NBA i ABA. Millwaukee Bucks z Kareemem Abdulem-Jabbarem pokonali gospodarzy 106-103, a wydarzenie obejrzało rekordowe w historii Chaparrals 7 800 widzów.

W sezonie regularnym 1971-72 nowy trener Tom Nissalke poprowadził zespół do 42 zwycięstw (i tylu samo porażek) oraz 3. miejsca w dywizji, gwarantującego udział w play-offach. Władze ABA przyznały mu tytuł Trenera Roku, ale mimo wyróżnienia Utah Stars ponownie okazali się lepsi, nie dając szans jego podopiecznym (porażka 0-4), wśród których najlepszym zawodnikiem był wybrany do pierwszej piątki sezonu Freeman.

Przed sezonem 1972-73 odszedł Nissalke, który znalazł pracę w NBA, a nowym szkoleniowcem został Babe McCarthy. Odszedł również Freeman i Chaparrals zagrali najsłabszy sezon w historii swoich występów w ABA, osiągając tylko 28 wygranych w 84 meczach. Zajęli ostatnie miejsce w dywizji i po raz pierwszy nie awansowali do play-offów. McCarthy’emu, który osiągnął bilans 24-48, podziękowano za pracę, a w jego miejsce zatrudniono na kilka ostatnich meczów Dave’a Browna, który spisał się równie słabo. Rolę najlepszego strzelca przejął Rich Jones, a do piątki debiutantów wybrany został James Silas, gracz, którego numer - 13 - San Antonio Spurs miało w przyszłości zastrzec.

Chicago Bulls są trzecią drużyną NBA z siedzibą w Chicago, po Chicago Stags (1946-1950) oraz Chicago Packers/Zephyrs (obecnie Washington Wizards). Zespół Chicago Bulls przyłączył się do rozgrywek ligi NBA w sezonie 1966/67, uzyskując najlepszy w historii bilans spotkań wśród zespołów debiutujących w lidze i zakwalifikował się do fazy rozgrywek play-off już w pierwszym roku swojego istnienia. Po udanym pierwszym roku, przez kilka lat drużyna nie osiągnęła większych sukcesów. Lepsze czasy nadeszły w latach 70. Na parkiecie Bulls pokazały się wtedy takie sławy jak Artis Gilmore, Chet Walker, Bob Love, Norm Van Lier, Jerry Sloan, Reggie Theus i Tom Boerwinkle. Przełomowym momentem dla zespołu z Chicago był wybór w drafcie Michaela Jordana w 1984 roku, a następnie Scottie Pippena 3 lata później. Ci dwaj gracze, a także zatrudniony w 1989 roku, trener Phil Jackson sprawili, że zespół wpisał się w karty historii NBA jako najlepsza drużyna lat 90., zdobywając sześciokrotnie mistrzostwo ligi w latach 1991-93 oraz 1996-98. Legendarny skład rozpadł się jednak w 1998 roku po odejściu trenera Phila Jacksona i Michaela Jordana. Następne 12 sezonów nie zaowocowało w żadne sukcesy, a drużyna przeszła gruntowną przemianę. Dopiero sezon 2010/11 drużyna zakończyła z bilansem spotkań 62-20, identycznym jak w roku 1998 – tym samym zespół po raz pierwszy od czasów gry Michaela Jordana został najlepszym zespołem rundy zasadniczej. Mimo znakomitych liczb, Bykom pod wodzą swojego lidera Derricka Rose'a nie udało się awansować do finału NBA.