Basketball

W lutym 1967 roku grupa inwestorów z Dallas nabyła od nowo tworzącej się ligi ABA prawa do drużyny, której nadano nazwę Chaparrals[1]. W premierowym meczu (16 października 1967) Dallas Chaparrals pokonali u siebie Anaheim Amigos 129-125, a grający trener Cliff Hagan, były mistrz NBA z St. Louis Hawks, zdobył dla gospodarzy 35 punktów.

Sezon 1967-68 Chaparrals zakończyli z 46 wygranymi i 32 porażkami, zajmując drugie miejsce w Dywizji Zachodniej. W półfinale dywizji pokonali Houston Mavericks w trzech meczach (3-0), by następnie przegrać z New Orleans Buccaneers w pięciu (1-4) i nie awansować do wielkiego finału ABA. Do wyróżniających się graczy Chaparrals należeli Bob Verga, John Beasley, Cincinnatus Powell oraz wspomniany Hagan.

W sezonie 1968-69 Dallas wygrali 41 meczów (37 porażek) i zajęli 4. miejsce w dywizji, ale w play-offach ponownie zostali wyeliminowani przez New Orleans Buccaneers 3-4. Ton drużynie nadawali Powell, J. Beasley (MVP meczu gwiazd ABA) oraz pierwszoroczniacy Ron Boone, Glen Combs i John Smith.

W połowie trzeciego sezonu (1969-70) z funkcji trenera zwolniony został Hagan, którego zbyt krzykliwy sposób komunikowania się zaczął przeszkadzać zawodnikom oraz kierownictwu drużyny. Jego miejsce zajął dyrektor klubu Max Williams. Chaparrals odnieśli 45 zwycięstw (w 84 meczach), kończąc sezon regularny na 2. miejscu w dywizji. W rozgrywkach posezonowych znowu nie odnieśli sukcesu, odpadając z Los Angeles Stars (2-4). Zawodnikami, na których opierała się gra Dallas, byli Combs, Powell, Manny Leaks i J. Beasley. W 1970 roku postanowiono zmienić nazwę na Texas Chaparrals i przenieść niektóre spotkania do mniejszych miast stanu, próbując w ten sposób zdobyć nowych kibiców. Pomysł okazał się jednak zupełną klapą do tego stopnia, że 5 stycznia 1971 na mecz w Fort Worth przeciwko Pittsburgh Condors przyszło około 200 widzów, zmuszając kierownictwo do odwołania pozostałych zaplanowanych meczów i przeniesienia ich do Dallas.

Sezon 1970-71 był znacznie słabszy od poprzednich. Z zespołu do Kentucky Colonels odszedł Powell, a w trakcie sezonu do Utah Stars Boone i Combs (w ich miejsce przybyli Donnie Freeman i Wayne Hightower). Drużyna wygrała tylko 30 meczów (przegrała 54) i musiała rozegrać dodatkowe spotkanie przeciwko Denver Rockets o ostatnie premiowane grą w turnieju posezonowym miejsce. W potyczce dwóch najsłabszych ekip w lidze górą byli Chaparrals i to oni awansowali dalej. Wcześniej, po kilkunastu meczach podał się do dymisji Max Williams, którego zastąpił Bill Blakeley. W play-offach Utah Stars w 5 dni pozbawili Texas złudzeń, wygrywając w 4 potyczkach do zera.

Liderem zespołu okazał się Freeman, wybrany do drugiej piątki sezonu. Zagrał także w Meczu Gwiazd ABA. Po nieudanych eksperymentach klub wrócił do oryginalnej nazwy i gwarantujących frekwencję meczów w Dallas, gdzie 21 września 1971 rozegrano pierwsze pokazowe zawody pomiędzy zespołami konkurujących lig: NBA i ABA. Millwaukee Bucks z Kareemem Abdulem-Jabbarem pokonali gospodarzy 106-103, a wydarzenie obejrzało rekordowe w historii Chaparrals 7 800 widzów.

W sezonie regularnym 1971-72 nowy trener Tom Nissalke poprowadził zespół do 42 zwycięstw (i tylu samo porażek) oraz 3. miejsca w dywizji, gwarantującego udział w play-offach. Władze ABA przyznały mu tytuł Trenera Roku, ale mimo wyróżnienia Utah Stars ponownie okazali się lepsi, nie dając szans jego podopiecznym (porażka 0-4), wśród których najlepszym zawodnikiem był wybrany do pierwszej piątki sezonu Freeman.

Przed sezonem 1972-73 odszedł Nissalke, który znalazł pracę w NBA, a nowym szkoleniowcem został Babe McCarthy. Odszedł również Freeman i Chaparrals zagrali najsłabszy sezon w historii swoich występów w ABA, osiągając tylko 28 wygranych w 84 meczach. Zajęli ostatnie miejsce w dywizji i po raz pierwszy nie awansowali do play-offów. McCarthy’emu, który osiągnął bilans 24-48, podziękowano za pracę, a w jego miejsce zatrudniono na kilka ostatnich meczów Dave’a Browna, który spisał się równie słabo. Rolę najlepszego strzelca przejął Rich Jones, a do piątki debiutantów wybrany został James Silas, gracz, którego numer - 13 - San Antonio Spurs miało w przyszłości zastrzec.